I’m sure many of us hear the following voices from time to time:

They say that I should trust my boyfriend and respect his personal space and freedom, but that’s easy for them to say. How would they treat their current partners if they had been cheated on by their former partners, not once, but time and again?

***

They say that I should respect my liberal leftist teacher, but every time I open my mouth to talk about my deepest right-wing traditionalist convictions I am accused of being a narcissistic racist by some of my classmates.

***

They say that we should respect the so-called traditional family, but what about my best friend who is a victim of incest?

***

They say that I should respect my rightist classmate, but they forget that I’ve been called a libtard, moron and nigger constantly by many right-wing people over the past few years.

***

They say that I should respect the so-called beauty of nature and that I shouldn’t kick my dog when he’s behaving badly, but what do they know about the earthquake that destroyed my aunt’s house and the horse that smashed my brother’s face to smithereens?

***

They say that I should respect the immigrants who stay in the adjacent refugee center, but that’s easy for them to say. My daughter who lives in another town is harassed, almost daily, by a foreigner on the way to work.

***

They say that I should respect their culture and that I should be able to speak and write in their language, but they are not even themselves capable of writing in their own language without mistakes. In fact, I am better at writing in their language. Why should I accept the instruction of my professor to read one of the so-called great literary works of their culture while my own culture has some great writers as well?

***

They say that I should respect and cherish the so-called god-given gift of life, but they don’t seem to consider my trauma: the people who are dearest to me lost their lives in a car-crash. Why should I respect and believe in a god who apparently let this happen?

Have you ever experienced, like the voices above, a rejection or betrayal of yourself or the ones you love by your family, your friends, your classmates, your colleagues, your government, your president, strangers, foreigners, people with another worldview, or even the universe itself? If so, you probably also already took out your anxieties and frustrations on others in revenge of that rejection, although they had nothing to do with the trauma you experienced.

Your new boyfriend is not the old one who cheated on you. Your teacher is not the classmate who offended you. Your friend’s foster parent is not the uncle who abused your friend. Your rightist classmate is not the racist who doesn’t respect your color. Your dog is not the horse that smashed your brother’s face. Your refugee neighbor is not the foreigner who harassed your daughter. Your professor is not the double-standard hypocrite who expects things from you he wouldn’t expect from others.

All these people are non-existent enemies. They are blamed for things they are not responsible for. In other words, they are scapegoats who suffer from revenge – which is an imitated evil. The ultimate scapegoat, of course, is the non-existent god people sometimes get angry at. There is no god who controls our fate or who can be manipulated to have control over our fate.

The tragedy is that we might become so obsessed with fighting non-existent enemies that we ultimately create the enemy we actually wanted to destroy in order to save ourselves. Innocent others might get traumatized by our anger, and they might end up getting angry at others as well. Trauma often inflicts trauma. We might even become so obsessed with fighting the non-existent god and his illusory belief systems that we end up being dictated by the illusion ourselves.

The non-existent all-controlling god cannot prevent car-crashes in which we lose our beloved ones, nor can he cause them. He is not real. The love that connects us with those beloved ones, through and beyond pain and suffering, is real though. Eventually according to the Bible it is that love which reveals who God really is.

Ultimately, we want to love others and we want the love of others. When we experience the lack of others we love or the lack of love from others, we are hurt to the bone because our deepest desire is not met. We don’t want the pain and the sadness when people hurt us, or when people we love are taken away from us. We want love, even if it is because of love that we are able to feel hurt and sad in the first place. Love carries us. Even if we try to fight love with hate and indifference love is always first. Love is equally the source of our joy and our sadness, as it is the source of our indignation and attempts at indifference.

So instead of focusing on a non-existent god and non-existent enemies because of our hurt, our sadness, our fear and our anger, isn’t it better to focus on the reality of the love that is felt through and beyond our pain? Isn’t it better to focus on the love that moves us beyond our fear, envy, possessiveness and revengefulness?

Those who were not able to let love in our lives shouldn’t be persecuted in others (or ourselves!) who have nothing to do with their sin. And those who showed us glimpses of what love is and who passed away or said goodbye shouldn’t be buried under grief when they can be gratefully present in our ability to love, each and every day.

Easily said. Not always easily done.

NEDERLANDSE VERTALING:

BESCHULDIG GEEN ONBESTAANDE GOD, RICHT JE OP DE REALITEIT VAN DE LIEFDE

Ik ben er zeker van dat velen van ons gelijkaardige stemmen als de volgende al aan het woord hebben gehoord:

Ze zeggen dat ik mijn vriend moet vertrouwen en dat ik zijn persoonlijke ruimte en vrijheid moet respecteren, maar zij hebben gemakkelijk praten. Hoe zouden zij hun huidige partners behandelen als ze bedrogen zijn geweest door hun vorige partner, en dat niet één keer, maar telkens opnieuw?

***

Ze zeggen dat ik mijn leraar met zijn linkse opvattingen moet respecteren, maar elke keer als ik mijn mond open om te praten over mijn rechtse, conservatieve overtuigingen word ik racist genoemd door sommige klasgenoten.

***

Ze zeggen dat we respect moeten hebben voor het zogenaamd klassieke gezin, maar ze denken daarbij niet aan mijn vriendin die een slachtoffer is van incest.

***

Ze zeggen dat ik respect moet hebben voor die klasgenote met haar rechtse opvattingen, maar ze vergeten dat ik de voorbije jaren vele keren vuile neger werd genoemd door rechts georiënteerde mensen.

***

Ze zeggen dat ik de zogenaamde schoonheid van de natuur moet respecteren en dat ik mijn hond niet mag schoppen als hij zich misdraagt, maar zeg dat eens aan mijn tante wiens huis door een aardbeving werd vernietigd, en spreek eens met mijn broer wiens gezicht door de trap van een paard aan gruzelementen werd geslagen.

***

Ze zeggen dat ik de immigranten moet respecteren die in het naburige vluchtelingencentrum verblijven terwijl mijn dochter bijna elke dag wordt lastiggevallen door een vreemdeling op de weg naar haar werk.

***

Ze zeggen dat ik hun cultuur moet respecteren en dat ik hun taal moet kunnen spreken en schrijven, maar ze zijn zelf niet in staat om in hun eigen taal zonder fouten te schrijven. Eigenlijk schrijf ik zelfs beter in hun taal dan zijzelf. Waarom zou ik dan de opdracht van mijn professor aanvaarden om een van de zogenaamd grote literaire werken van hun cultuur te lezen, terwijl mijn cultuur ook grote schrijvers heeft voortgebracht?

***

Ze zeggen dat ik het zogenaamd goddelijke geschenk van het leven moet respecteren en koesteren, maar ze schijnen mijn trauma niet te overwegen: de mensen die mij het nauwst aan het hart liggen, lieten het leven in een auto-ongeluk. Waarom zou ik respect hebben voor en geloof hebben in een god die dit blijkbaar liet gebeuren?

Heb je ooit, zoals de zopas gehoorde stemmen, een afwijzing of verraad ervaren van jezelf of van mensen die je bemint door je familie, je vrienden, je klasgenoten, je collega’s, je regering, vreemdelingen, mensen met een andere levensbeschouwing, of zelfs “het universum” zelf? Indien je inderdaad die afwijzing hebt gevoeld, dan heb je waarschijnlijk ook wel al eens je angsten en frustraties afgereageerd op anderen die eigenlijk niets met jouw trauma te maken hebben.

Je nieuwe vriendje is niet je ex-vriendje dat jou bedrogen heeft. Je leraar is niet de klasgenoot die jou beledigde. De pleegouder van je vriendin is niet de oom die haar misbruikte. Je rechtse klasgenote is niet de raciste die geen respect heeft voor je huidskleur. Je hond is niet het paard dat het gezicht van je broer verbrijzelde. De vluchteling uit je buurt is niet de vreemdeling die je dochter lastigvalt. Je professor is niet de hypocriet die met twee maten en twee gewichten weegt; hij is niet iemand die van jou iets anders verwacht dan van anderen.

Al die mensen zijn onbestaande vijanden. Ze worden beschuldigd van zaken waarvoor ze niet verantwoordelijk zijn. Ze zijn, met andere woorden, zondebokken die lijden onder onze onterechte wraakzucht (en door die wraakzucht imiteren we het kwaad dat ons is aangedaan). De ultieme zondebok is natuurlijk de niet-bestaande god op wie mensen soms kwaad worden. Er is geen god die ons lot controleert en die we kunnen manipuleren om controle over ons lot te krijgen.

Het tragische is dat we zo geobsedeerd kunnen geraken door het bevechten van onze niet-bestaande vijanden dat we uiteindelijk toch een vijand creëren. En eigenlijk wilden we die vijand vernietigen om onszelf te redden. Onschuldige anderen kunnen getraumatiseerd geraken door de woede waarmee we ons afreageren, en daardoor kunnen zij dan weer boos worden op anderen. Trauma’s brengen vaak nieuwe trauma’s voort. We kunnen zelfs zo geobsedeerd geraken door het bevechten van een niet-bestaande god en de valse geloofssystemen die met hem gepaard gaan, dat ons eigen leven uiteindelijk gedicteerd wordt door die illusie.

De niet-bestaande alles controlerende god kan geen auto-ongelukken verhinderen waarin we onze geliefden verliezen, en hij kan evenmin die ongelukken veroorzaken. Hij is niet echt. Daarentegen is de liefde die ons met die geliefden verbindt, doorheen en voorbij ons verdriet, wél echt. Het is die liefde die uiteindelijk volgens de Bijbelse geschriften openbaart wie God werkelijk is.

Uiteindelijk beantwoordt de liefde misschien wel aan ons diepste verlangen: we willen anderen beminnen en we willen door anderen bemind worden. Wanneer we mensen moeten missen die we graag zien, of wanneer we een gebrek aan liefde van anderen ervaren, worden we tot in het diepste van onze ziel gekwetst, precies omdat ons diepste verlangen niet wordt vervuld. We willen niet de pijn en het verdriet wanneer mensen ons kwetsen, of wanneer de mensen die we graag zien ons worden ontnomen. We willen liefde, zelfs als het de liefde is die ervoor zorgt dat we überhaupt pijn en verdriet kunnen voelen. De liefde draagt ons. Zelfs als we de liefde bevechten met haat en onverschilligheid is de liefde nog altijd eerst. Liefde is tegelijk de bron van onze vreugde en ons verdriet, alsook van onze verontwaardiging en pogingen tot onverschilligheid.

Dus in plaats van ons te focussen op niet-bestaande vijanden en een niet-bestaande god wegens onze pijn, ons verdriet, onze angsten en onze boosheid, kunnen we ons misschien beter focussen op de werkelijkheid van de liefde die doorheen en voorbij onze pijn voelbaar wordt. Is het niet beter om ons te laten bewegen door die liefde in plaats van door angst, jaloezie, bezitterigheid en wraakzucht?

We moeten onszelf en anderen niet haten omdat sommige mensen niet in staat bleken om ons liefde te geven. En zij die ons wél een glimp lieten opvangen van wat liefde is, maar van wie we afscheid moesten nemen, zouden niet mogen begraven worden onder jammerklachten. Zij kunnen immers aanwezig blijven in ons dankbaar vermogen om lief te hebben, elke dag opnieuw.

Dat is gemakkelijk gezegd, niet altijd gemakkelijk gedaan. Toch is de hoop op een gerespecteerd en respectvol leven een hoop die we blijvend mogen koesteren.