Vroeger schreef ik ook wel eens een gedicht. Ter gelegenheid van gedichtendag heb ik mijn poëtische aspiraties even uit de kist gehaald. Ze blijken nog altijd springlevend van naïviteit, overdreven dramatiek, vaak uitgemolken clichés, ongegronde Sehnsucht en teen angst. Af en toe getuigen ze ook van een toevallig begenadigd moment, of van ongeremde experimenteerdrift. En dan worden ze toch nog een beetje interessant. Wat voorligt zijn enkele van de gedichten die door anderen goed genoeg bevonden werden om het tot laureaat van een of andere poëzieprijs te schoppen, voorgedragen te worden, of in een gelegenheidsuitgave opgenomen te worden. Ik verzamel ze nu hier, voor wat ze ook maar waard zijn. Misschien is er een toevallige lezer die ze wel kan smaken.

 

 

platonische liefde van een half uur en enkele minuten

jij kijkt naar mij
en ik naar jou.

of ik mijn ogen afwenden zou?
“mooi ben jij”

was het antwoord
van mijn ogen-blik.

en geen mens die hoort:
“ja, dat weet ik.”

 

 

gehaikud

druppels pletsen o-
pen op het modderpad, maar
ik schrijf nog niet dood.

 

Les Lyriek

muisje is in de tas
steunend op de vloer
huisje is in de klas

kreunend op de loer
staat hij naast het geknabbelde gaatje

nu spits een neusje wacht op het startsein
staat hij naast het bebabbelde paadje

nu flits een keusje wacht op het geweest-zijn

raas zoeft hij
voorbij
kaas, proeft hij
blij

de oversteek is gewaagd

de overwinning smaakt zoet
de kwajongensstreek is gevraagd

de trilling raakt bloed

toen gelach, tongen, gezangen, “naar huis” weerklonk
want de les was gegeven
toen zag de jongen, gevangen, een muis die al stonk
nodig voor de les Leven

 

uitgesproken

de telefoon rinkelt

jij weer, zeg ik

ja, zeg jij

je stem stokt
ik slik

nog de telefoon spreekt:
klik

 

moment

het warme weer
past niet bij dit kil gemoed,
de stralen van de zon
niet bij de leegte
van “geen wolkje aan de lucht”.

zo schijnt het.

maar een mens,
hij brandt een winter
slechts moeizaam op.

 

om (jou) te vergeten

mijn hand is gegroefd
van allerlei kwalen

die ik niet bedwong.
zij kruisen in schets
schrijfsels en papier
als krassen van raven
lachend om te mooie lucht.
‘t smaakt mij bitter, wrang
en gewoon: ‘k drink reeds lang,
zo wil het gerucht.
geen gerecht wil het staven,
nee, geen twijfels hier.
oordeel “scherp niet flets”
dat ik niet genoeg wrong

om jou te verdwalen:
ja, ik ben diep bedroefd.

 

te Val

sprong
over de val
glijdend van euvel
vallen in een dal

waar trappelend overeind gekomen
reeds wegzinkt in een moeras van bomen

struikel
in de strik
van een boom
gedraaid in struiken verstrikt

en schichtig voort-spartelend al loom
sluipt de slaap voor angstige blik:

de vogel vliegt
nooit meer nu
de slang haar prooi wiegt.

 

spiegelbeeld

mijn ware ik: wie ik wil zijn

taalfout
schets van een spiegel
rand van een scherf
gebroken in splinters
groeipijn
maar het staat en staart
ik wil bloeden
ik wil kerven
ik wil voelen
leven lopen
maar het staat en staart,
een overkant van wijd rivieren,
rijtlijn van een horizon;
papier tussen hemel en aarde

rust
wit
onrust

ware ik wie ik wil zijn
ik was dichter al ongeschreven